Frank Jansen, de gemiddelde Nederlander uit het Gelderse Wijchen, is stomverbaasd als hij zo rond tien uur ‘s avonds geluiden hoort in zijn straat. Hij schuift de gordijnen open, waarbij overigens één van de geraniums van zijn vensterbank valt, en ziet een grote optocht. “Er zijn mensen buiten, mag dat wel?” Hij roept Ingrid, zijn vrouw: “Kom snel kijken” en zijn Ingrid komt toesnellen. Zij staan perplexed.
Daar buiten paraderen zij. Uitbundig. Lachend. Uitgelaten. Zíj hebben de vrijheid al verkregen. Sommigen gebogen over hun rollators. Anderen met stok. Een file van rolstoelen voortgeduwd door zorgverleners of ouderen die nog wat beter ter been zijn. De straten zijn voor hen alleen. De pleinen zijn voor hen alleen. Voor allen die de grootste risico’s liepen. Het is de parade der gevaccineerden. Zij zwaaien naar Frank en Ingrid.
Frank en Ingrid zwaaien terug als naar een ver verleden. Dat willen zij ook. Weer het leven vieren. Weer de vrijheid voelen. Weer probleemloos knuffelend door het leven gaan. De huidhonger stillend op de terrassen van cafés en restaurants. Nooit meer verzuchten na een persconferentie.
De angstige ouderen, waarvoor zij hun vrijheid gaven, lopen nu voorop. Frank en Ingrid kijken naar hen. Eerst met blijdschap. Zie hun stralende gezichten. Zie hun geluk. Luister naar hun gelach en geschreeuw. Avond na avond paraderen ze door de straat van Frank en Ingrid. En elke avond groeit hun jaloezie, totdat ze domweg kwaad zijn. Op de avondklok, op Rutte, op de verlenging van de avondklok, die evenredig toeneemt met de lengte van de parade der gevaccineerden. Nu zijn het Frank en Ingrid die zich opgesloten voelen en die nu samen op hun tweezitsbank verdwalen in de statistieken, die duidelijk zouden moeten maken, wanneer zij aan de beurt zijn.
deweekvanbreek.com 