Aleksandr Grigorjevitsj Loekasjenko, ik mag hem Aleks noemen, is sinds 20 juli 1994 president van Wit-Rusland. Velen zien in hem de op-één-na-laatste dictator van Europa, maar Aleks ziet zichzelf als de democratisch gekozen president van Wit-Rusland.
Aleks, zo zei hij me in een spaarzaam vertrouwelijk moment, zit in een existentiële crisis. “De pers maakt er een constitutionele van, maar dat is niet waar, ik zit in een persoonlijke crisis”.
“Ik word over twee weken 66 jaar. Zo’n beetje de pensioengerechtigde leeftijd hier in Wit-Rusland. Als ik de bevolking goed begrijp, gunnen ze mij mijn pensioen. Heb jij enig idee wat ik zou kunnen gaan doen als ik met pensioen ben?”
“Ga postzegels verzamelen, ga sudoku’s maken, koop een camper en ga op wereldreis, ga je geld cashen in Zwitserland”, waren enkele van mijn suggesties, “of ga vrijwilligerswerk doen”.
Ik had al wat voorwerk gedaan. Ik was, het geweld in de straten van Minsk mijdend, naar de Leninboulevard gegaan en had de organisatie gevonden die vraag en aanbod van vrijwilligerswerk regelt. Ik vroeg ze naar de mogelijkheden voor een voormalig dictator, maar “die vaardigheden waren niet erg in trek in vrijwilligersorganisaties”, zo was de respons.
Toen ik Aleks dat vertelde, zag ik hem als het ware in zijn pensioengat zakken van teleurstelling. “Dan moet ik maar dictator, uh president, van Wit-Rusland blijven”, verzuchtte hij, “wat kan ik anders?”
Ik zei hem gedag. Hij pakte zijn telefoon. Toen ik naar de deur liep, zag ik nog net op zijn schermpje dat hij Vladimir ging bellen.
deweekvanbreek.com 