Ik ga wandelen met mijn zoon. Het is rond lunchtijd. Hij vraagt: “Nemen we boterhammen mee?” Een logische, maar ook een opmerkelijke vraag. Pre-Covid gingen we altijd ergens lunchen, nu nemen we boterhammen mee.
Vroeger namen we bij gezinsuitjes altijd ‘boterhammen mee’. Nog steeds krijg ik braakneigingen bij alleen al de gedachte aan die klamme, witte boterhammen met verwelkt gebakken ei, die werden weggespoeld met te dikke chocolademelk. En ook bij de gedachte aan de sinas, die uren had liggen opwarmen in onze auto, waarvan de smaak zich vermengde met het plastic van onze bekertjes, krijg ik braakneigingen, zij het lichtere.
Vroeger gingen we met het gezin op vakantie in Lunteren en wandelden we op de Veluwe. Enkele jaren later hadden we zelfs koude sinas uit onze eerste koelbox.
Vroeger gingen we in Nederland op vakantie en dat zullen we dit jaar ook moeten doen, omdat ons land voorlopig op slot zit.
Dat is pech voor de migrantenkinderen uit de kampen op Lesbos. Zij mogen ons land niet in, maar zijn gelukkig wel welkom in andere landen in Europa.
Dat is geluk voor ons. Wij hoeven niet naar de Turkse kusten, waar het te heet is voor een mooie vakantie, waar je op vertoon van je armbandje kan vreten tot je braakt en je wandelingen zich beperken van je kamer naar de eetzaal dan naar het zwembad en weer terug.
Tot ziens in Lunteren deze zomer en neem boterhammen mee.
deweekvanbreek.com 