Twee weken geleden schreef ‘the realDonald’ in de ¡deWeek! zijn sollicitatiebrief aan alle bananenrepublieken in de wereld.
“Valt de term ‘bananenrepubliek’ niet in de categorie ‘Zwarte Piet’?”, vroeg een van de trouwe lezers van ¡deWeek! zich af.
Het antwoord: “Bananen zijn geel”, leek afdoende, maar voor de zekerheid nam ¡deWeek! contact op met Aake en Aage. U kent ze vast nog. Het zijn die twee blokkeerfriezen die in ‘Brexit nu al een fiasco!’ bij Stavoren tevergeefs de Britse coronavariant een halt probeerden toe te roepen. Maar de diepere ethische lagen ontgingen Aakje en Aagje volkomen: “Wij houden van bananen; heerlijk! Laat die bananenrepublieken ze maar naar Stavoren sturen.”
Niet lang daarna volgde een gesprek met een aantal appeltelers en perentelers uit de Betuwe. Zij voelden zich niet gehoord: “Waarom gaat het altijd over bananen en nooit eens over appels en peren?”, wilden de telers weten. “Dat is appels met peren én bananen vergelijken”, zou hierop eigenlijk het juiste antwoord zijn, maar ¡deWeek! wilde hen niet kwetsen.
De emailbox van ¡deWeek! stroomde verder vol.
Koningshuizen voelden zich gepasseerd: “Waarom gaat het alleen over republieken?”, schreef een Koning, “Denkt u soms dat wij niet van bananen houden?“ Ook wilden enkele Presidenten duidelijk maken dat zij een gewone republiek leiden en geen bananenrepubliek.
De leiders van de bananenrepublieken hielden zich wijselijk stil. Waarschijnlijk dachten zij: “Als dit nog meer aandacht krijgt, ben ik straks de pisang en word ik bruut door mijn eigen leger van mijn troon gestoten.”
Je kunt ook niks meer schrijven tegenwoordig. Er zijn altijd mensen die zich tekort gedaan voelen. Dat lijkt van deze tijd, maar Andre van Duin ondervond dat al in 1976:
deweekvanbreek.com 